Μιλώντας για διατροφική κυριαρχία, μιλάμε περισσότερο για ενίσχυση της αυτοδυναμίας της αγροδιατροφικής αλυσίδας σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο τοποθετώντας παράλληλα αυτούς που παράγουν, διανέμουν και καταναλώνουν υγιεινά, τοπικά τρόφιμα στο επίκεντρο των συστημάτων και των πολιτικών τροφίμων. 

Έτσι όλοι, από τους παραγωγούς και τους μεταποιητές τροφίμων έως τους καταναλωτές, έχουν το δικαίωμα να ανακτήσουν τη δύναμή τους στο σύστημα τροφίμων, επαναπροσδιορίζοντας τις μεταξύ τους σχέσεις και ελέγχοντας τους μηχανισμούς και τις πολιτικές παραγωγής και διανομής τροφίμων. Συνεπώς, μιλάμε για μια στρατηγική αντίστασης στο κυρίαρχο εταιρικό καθεστώς τροφίμων που ελέγχει το παγκόσμιο αγροδιατροφικό σύστημα.

Κυριαρχία συνεπώς, σημαίνει μεγαλύτερη διατροφική αυτάρκεια σε επίπεδο επικράτειας, περιφέρειας ή κοινότητας, και συνεπώς περισσότερη ανεξαρτησία από εισροές και προστασία της βιοποικιλότητας, δίνοντας τον έλεγχο των πόρων – νερό, εδάφη, βοσκοτόπια, σπόροι, ζωικό κεφάλαιο κλπ.- στα χέρια των τοπικών παραγωγών, με σεβασμό στα δικαιώματά τους και στο περιβάλλον. Φέρνοντας τους παραγωγούς τροφίμων και τους καταναλωτές πιο κοντά, δίνει τη δυνατότητα και στους καταναλωτές να βελτιώνουν τη δύναμή τους σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, προστατεύοντάς τους από κακής ποιότητας ανθυγιεινά τρόφιμα και κερδοσκοπικές πρακτικές, ενώ παράλληλα οδηγεί σε μια κοινωνικά και οικολογικά βιώσιμη διαχείριση των πόρων, διατηρώντας την ποικιλομορφία τους, μειώνοντας τον κίνδυνο σπατάλης τροφίμων και προσφέροντας επισιτιστική αυτάρκεια στις τοπικές αγορές.