Το 2015, ο ΟΗΕ υπέγραψε την Ατζέντα 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη. Σε αυτήν διατυπώθηκαν οι 17 στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης. Οι στόχοι αυτοί μας καλούν να ξανασκεφτούμε το πώς καλλιεργούμε, μοιραζόμαστε και καταναλώνουμε την τροφή μας και να βάλουμε κοινούς πλανητικούς στόχους ατομικά και συλλογικά.

Μεταξύ άλλων, στους στόχους αυτούς αναγνωρίζεται ο σημαντικός ρόλος που καλείται να διαδραματίσει ο τομέας των τροφίμων και της γεωργίας στην εξάλειψη της πείνας και της φτώχειας,  καθώς και η ανάγκη μείωσης του οικονομικού, περιβαλλοντικού και κοινωνικού αποτυπώματος της παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης της τροφής.

Ειδικότερα:

 – Ο ‘Στόχος 2 – Μηδενική πείνα’. Επιδιώκει τον τερματισμό της πείνας και τη διασφάλιση της πρόσβασης όλων των ανθρώπων, ιδίως των φτωχών και ευάλωτων, σε ασφαλή, θρεπτική και επαρκή τροφή καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Για να επιτευχθεί αυτό, επιδιώκονται έως το 2030 μια σειρά από στόχοι που αφενός επιχειρούν να αυξήσουν την αγροτική παραγωγικότητα και τα εισοδήματα ειδικά των μικροπαραγωγών τροφίμων, προϋποθέτοντας την ασφαλή και ισότιμη πρόσβαση στη γη και σε λοιπούς παραγωγικούς πόρους και εισροές, και αφετέρου θα διασφαλίσουν τη χρήση βιώσιμων συστημάτων παραγωγής τροφίμων και την εφαρμογή ανθεκτικών γεωργικών πρακτικών που συμβάλλουν στη διατήρηση των οικοσυστημάτων και θα ενισχύουν την ικανότητα προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή (π.χ. ξηρασία, πλημμύρες, φυσικές καταστροφές).

– Ο ‘Στόχος 12 – Υπεύθυνη κατανάλωση και παραγωγή’. Με δεδομένη την αυξημένη σπατάλη τροφής στη διαδρομή από το αγρόκτημα έως το πιάτο αλλά και τη μη βιώσιμη χρήση νερού και ενέργειας, τη μείωση της γονιμότητάς του εδάφους και την υποβάθμιση του θαλάσσιου περιβάλλοντος (υπεραλίευση), είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι μειώνεται η ικανότητα των φυσικών πόρων να μας προμηθεύσουν με τρόφιμα. Έτσι, η βιώσιμη παραγωγή και κατανάλωση επιδιώκει τη μείωση της χρήσης πόρων, της υποβάθμισης και της μόλυνσης του κύκλου ζωής και προϋποθέτει συνεργασία μεταξύ παραγόντων που δραστηριοποιούνται στην εφοδιαστική αλυσίδα από τον παραγωγό έως τον καταναλωτή. Ειδικότερα, είναι απαραίτητη η επαρκής ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση των καταναλωτών σχετικά με μια πιο βιώσιμη κατανάλωση και υγιεινό τρόπο ζωής που προωθεί τοπικοποιημένα συστήματα παραγωγής και κατανάλωσης προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι δυσμενείς επιπτώσεις τους στην ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον.