Μπορεί η ενίσχυση της τοπικής παραγωγής και κατανάλωσης να ενθαρρύνει την παραγωγή πιο υγιεινών και ποιοτικών τροφίμων;

Πολλά συμβατικά τρόφιμα που φθάνουν από πολύ μακριά σε χαμηλές τιμές, συχνά έχουν μικρότερη θρεπτική αξία, ενώ μπορεί να μην πληρούν ποιοτικά και υγειονομικά πρότυπα και να είναι επισφαλή για την υγεία. Ωστόσο, τοπικό δεν σημαίνει απαραίτητα και ποιοτικά αναβαθμισμένο προϊόν, ούτε μικρής κλίμακας εκμετάλλευση. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ενισχύοντας την τοπική παραγωγή και κατανάλωση δεν σημαίνει ότι προάγουμε αυτόματα και βιώσιμες μεθόδους παραγωγής και κατανάλωσης ούτε τις μικρές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις που αντιστέκονται στο κυρίαρχο συγκεντρωτικό μοντέλο παραγωγής. 

Για παράδειγμα ένα τοπικό (παραδοσιακό/ή ιδιότυπο) προϊόν μπορεί να προωθεί την τοπική κουλτούρα και την οικονομική ανάπτυξη, ωστόσο δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι είναι και ποιοτικό ή ότι παράγεται με βιώσιμες μεθόδους/πρότυπα παραγωγής ή ότι είναι βιολογικό. Δυστυχώς, λόγω της αύξησης της ζήτησης και του ανανεωμένου καταναλωτικού ενδιαφέροντος για τα τοπικά προϊόντα, παρατηρείται η ευρεία χρήση του όρου ‘τοπικό’ συχνά ως επίφαση για να τα «πρασινίσει» και «αναβαθμίσει», χωρίς να σημαίνει πάντα ότι ανταποκρίνεται σε περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο παραγωγής ή ότι είναι περισσότερο ποιοτικά και υγιεινά από αντίστοιχα συμβατικά και βιομηχανοποιημένα προϊόντα που δεν παράγονται τοπικά. 

Έτσι, η τοπικότητα μπορεί να είναι μια κερδοφόρα στρατηγική μάρκετινγκ που χρησιμοποιείται συχνά παραπλανητικά ως εργαλείο προώθησης προϊόντων που δεν χαρακτηρίζονται από περισσότερη ποιότητα σε σχέση με άλλα συμβατικά ούτε σχετίζονται με μικρή κλίμακα κεφαλαίου. Συναντάται συχνά και ως στρατηγική μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών και γνωστών αλυσίδων λιανικού εμπορίου τροφίμων (βλ. π.χ. προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας που φέρουν την επωνυμία της αλυσίδας ή του ομίλου) προκειμένου να διευρύνουν την γκάμα των προϊόντων τους και το μερίδιο τους στην αγορά.