Η διατροφική κυριαρχία και δικαιοσύνη προϋποθέτουν και δίκαιη πρόσβαση σε παραγωγικούς πόρους, με σκοπό την επιδίωξη ενός πιο δημοκρατικού και αποκεντρωμένου συστήματος τροφίμων, με κοινωνικά δίκαιες και οικολογικά και οικονομικά βιώσιμες μεθόδους παραγωγής, κατανάλωσης και αναδιοργάνωσης του εμπορίου σε τοπικό επίπεδο.

Συνεπώς, η διατροφική κυριαρχία και δικαιοσύνη, πέρα από διασφάλιση ίσης πρόσβασης στην τροφή, προϋποθέτει και δίκαιη πρόσβαση σε γη, νερό, σπόρους, και άλλους παραγωγικούς πόρους με σκοπό την επιδίωξη ενός πιο δημοκρατικού και αποκεντρωμένου συστήματος τροφίμων. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται να προστατευθούν οι μικρές αγροτικές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις που παράγουν υγιεινά και πολιτισμικά κατάλληλα τρόφιμα και είναι περισσότερο ευάλωτες στις παγκόσμιες ανταγωνιστικές πιέσεις. Έτσι στρεφόμαστε σε περισσότερο ‘τοπικοποιημένα’, όπως λέμε, συστήματα παραγωγής, επεξεργασίας και διανομής, ώστε να διασφαλίζεται και μεγαλύτερος βαθμός διατροφικής αυτάρκειας σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Για να προωθηθεί επομένως η διατροφική δικαιοσύνη και κυριαρχία, θα πρέπει να αναζητήσουμε κοινωνικά δίκαιες και οικολογικά και οικονομικά βιώσιμες μεθόδους παραγωγής, κατανάλωσης και αναδιοργάνωσης του εμπορίου σε τοπικό επίπεδο.