Tο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς του αγροδιατροφικού συστήματος και του σύγχρονου προτύπου διατροφής επιβάλλει την εντατικοποίηση της παραγωγής, τη βιομηχανοποίηση, την ομογενοποίηση και την εμπορευματοποίηση της διατροφής, μεγαλώνοντας την απόσταση ανάμεσα στους χώρους παραγωγής και στους χώρους κατανάλωσης που διαμεσολαβούνται από το εμπόριο. Παράλληλα, η μαζική παραγωγή και εμπορία φθηνότερων αλλά συχνά υποβαθμισμένων ως προς τη διατροφική τους αξία αγροτικών και επεξεργασμένων προϊόντων, τα οποία έχουν παραχθεί με κατάχρηση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων ή με κακοπληρωμένη εργατική δύναμη, επιτρέπει τις φθηνές εισαγωγές από τις αναπτυσσόμενες χώρες στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της νεοφιλελεύθερης εμπορικής πολιτικής, δίνοντας εύκολες και οικονομικές λύσεις στους καταναλωτές των χωρών του δυτικού κόσμου. 

Αυτό όμως το πλαίσιο εμπορίου απαξιώνει τις τοπικές οικονομίες, επιφέρει τεράστια κέρδη σε πολυεθνικές εταιρίες και βιομηχανίες τροφίμων και οδηγεί τις μικρές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις σε περιθωριοποίηση (και συχνά ακραία φτώχεια) λόγω ανταγωνισμού. Με αυτόν τον τρόπο, σταδιακά εγκαταλείπεται η γη και συγκεκριμένες τοπικές καλλιέργειες και ποικιλίες, οδηγώντας στην απώλεια βιοποικιλότητας και ενδημικών σπόρων, φυλών ζώων και οικοτόπων που συνδέονται αναπόσπαστα με την τοπική αγροτική παραγωγή και οικονομία, την τοπική παράδοση, τον πολιτισμό και τη γαστρονομία. 

Έτσι, προκύπτει η ανάγκη για ποιοτική στροφή στην κατανάλωση και στήριξη της τοπικής παραγωγής και κυρίως των παραγωγών μικρής κλίμακας απέναντι σε αθέμιτες εμπορικές πρακτικές μέσα από την προώθηση των μικρών αλυσίδων εφοδιασμού τροφίμων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, διευκολύνεται η οικονομικότερη πρόσβαση των καταναλωτών σε φρέσκα, εποχικά και υψηλής ποιότητας προϊόντα που συνδέονται με τα ιδιαίτερα γεωγραφικά και πολιτισμικά γνωρίσματα του τόπου προέλευσης (φυσικό περιβάλλον, εμπειρική γνώση, συνταγές, παραδόσεις). Έτσι, τα κέρδη επιστρέφουν στις τοπικές και εγχώριες οικονομίες, περιορίζοντας την εξάρτηση των τοπικών κοινωνιών από το παγκοσμιοποιημένο σύστημα τροφίμων και τις κερδοσκοπικές τάσεις των χρηματιστηριακών αγορών τροφίμων. Σε αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλει η χρήση τοπικά προσαρμοσμένων φυσικών πόρων και βιώσιμων πρακτικών γεωργίας και διαχείρισης αγροοικολογικών συστημάτων.